تربيت از نگاه استاد طاهايي

در سال 87، در اردویی به نام اردوی رضوان در خدمت استادان حوزه‌های علمیه‌ی کل کشور بودیم که به خدمت علی بن موسی‌الرضا (علیه‌السّلام) مشرف شدیم. در جلسات درسی خانم طاهایی تحت عنوان «شرح زیارت جامعه‌ی کبیره» شرکت می‌کردیم. سخنان ایشان واقعاً تأثیرگذار بود به حدی که می‌تواند تحول دینی در افکار همه به ویژه جوانان ایجاد کند. امروزه در جامعه سخنران و کسانی که مسایل دینی را بیان می‌کنند زیاد است ولی کسی که تأثیرگذار باشد واقعاً کم است. مادر آن یک هفته از محضر خیلی از اساتید استفاده کردیم، اما ایشان شخصیتی دیگری داشتند که بسیار هم از رفتارهای عملی ایشان و بیاناتشان استفاده کردیم که به نظر بنده اگر مبلغان به دنبال تأثيرگذاري در مخاطبشان هستند و مي‌خواهند پيام دين را آن چنان كه شايسته‌ي دين اسلام است ابلاغ كنند بهترين راهش همين است كه سخنانشان از باورشان و اعتقادشان برخواسته باشد. شايد در آن جلساتي كه خدمتشان مي‌رفتيم از نظر علمي بعضي از آن مطالب را مخاطبين شنيده بودند ولي همان مطالب از زبان كسي كه خودش عامل به آن‌هاست و به آن‌ها باور و اعتقاد قلبي دارد،‌ بيان مي‌شد، روي همه تأثير ديگري مي‌گذاشت حتي روي كساني كه خودشان اين مطالب را مي‌دانستند و اين تأثير، خلأ تبليغ امروز ماست. ما به شكر خدا در حكومتي زندگي مي‌كنيم كه جمهوري اسلامي است و زمينه‌ي ‌ازي ديني وجود دارد و خيلي از افراد هم هستند كه مسایل ديني را بيان مي‌كنند ولي تأثير كمي دارد و اين شايد به اين علت باشد كه ما به اعتقاداتمان باور قلبي نداريم و به همين دليل به مرحله‌ي عمل نمي‌رسيم لذا مي‌بينيم كه تأثيري در مخاطب ندارد. امّا خانم طاهايي هم به عقايدشان باور قلبي داشتند و هم عمل مي‌كردند. كلام آرام و در عين حال خيلي پر محتوا و متين ايشان در محافل علميشان تأثير فوق‌العاده‌اي داشت كه ما وقتي از اساتيد در خصوص جلساتي كه برگزار كرده بوديم نظرسنجي كرديم اكثراً همين نكته را مي‌گفتند كه جلسات ايشان تأثير عميقي روي ما گذاشت؛ بنابراين نتيجه‌اي كه من خودم شخصاً به عنوان مجري آن برنامه كه خودم هم،‌ از وجود مبارك ايشان استفاده كردم؛ گرفتم، اين بود كه خانم طاهايي به آن چيزي كه مي‌گفتند؛ 1ـ باور داشتند،‌ 2ـ‌ عمل مي‌كردند. اين دو مولفه در سخنان ايشان باعث شده بود كه در مخاطب ايشان واقعاً تأثير بگذارد و كم‌ترين ثمره‌ي اين نوع زندگي كه به همراه باور به اعتقادات باشد اين مي‌شود كه در محافلي كه خدمت عزيزان مشهدي بوديم به ندرت ما ديديم يك چنين استقبالي مردم به صورت خودجوش از يك مجلس ختمي داشته باشند و اين همه نشان از تأثير بسيار عميق سخنان ايشان است و اين هم نيست جز اين كه ايشان به آن چيزي كه مي‌گفتند باور داشتند و دوم اين كه در خودشان ايجاد و پياده كرده بودند. لذا حرفي كه از دل برآيد لاجرم بر دل نشيند. اين‌ها درس‌هاي خوبي براي همه‌ي ماست به ويژه براي طلاب علوم ديني ما كه بايد به اين نكته توجه داشته باشند كه آن چيزي كه ياد مي‌گيرند اول و آخرش براي اين باشد كه خودشان عمل كنند، حال در كنار اين يادگيري اشاعه‌ي آن باشد. اين ديگر قدم بعدي است، اما مرحله‌ي اصلي تأثيري است كه خودمان بايد بگيريم و اگر براي ما مفيد بود خداوند متعال خودش اثر را در آن فايده قرار مي‌دهد. نگاه شخصي كه عامل است خودش درس است،‌ اصلاً نيازي نيست كه صحبتي بكنند. اين پيامي است كه من براي همه‌ي طلبه‌ها دارم؛ اگر مي‌خواهيد در ديگران تأثير بگذاريد اول بايد تأثير را در خودتان پيدا كنيد. اگر شما اين كار را بكنيد خداوند متعال جاذبه‌اي در شما قرار مي‌دهد كه ديگران با نگاهشان از شما مي‌توانند درس دين بياموزند. اين به نظر من بهترين نكته‌اي است كه اگر ما به آن توجه كنيم دل خانم شاد مي‌ شود.

خانم طاهايي يك فرد متقي بودند. من با استاد نبودم كه ويژگي‌هاي ايشان را از حيث تقوي ببينم ولي اين ويژگي‌ها در همه‌ي افراد متقي يكسان است چون شاخصه‌ي تقوا يكي است. اين‌ها افرادي هستند با يك آرامش خاص، با صلابتي خاص و تبلور ذكر خدايند كه «أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» دقيقاً ايشان همين طور بودند. هم خودشان آرامش داشتند و هم به ديگراني كه در ارتباط با خودشان بودند منتقل مي‌كردند و اين خيلي مهم است كه در دنياي پر استرس و پر التهام امروز ما شايد هيچ چيزي بالاتر از آرامش نتواند انسان را به مفهوم واقعي بندگي و هدف خلقت برساند كه اين حقيقت در وجود خانم طاهايي متبلور بود. (خانم زینب طالبی، مدیریت استادان در معاونت آموزش حوزه علمیه خواهران قم)