حسن ختام

وجود ایشان گوهر کمیابی بود که در این برهه از زمان نصیب ما شده است. انسانی که در تعریف شخصیت وجودی اش، سخنی جز کلام مولا علی^{(علیه السلام)} شایسته اش نیست آنجا که می فرماید:

خداوند که نعمت های او گرانقدر است، در دوران های مختلف روزگار و در دوران جدایی از رسالت [تا آمدن پیامبری پس از پیامبر دیگر] بندگانی داشته که با آنان در کوثر جانشان زمزمه می کرد و در درون عقلشان با آنان سخن می گفت. آنان چراغ هدایت را با نور بیداری در گوشها و دیده ها و دلها برمی افروختند روزهای خدایی را به یاد می آورند و مردم را از جلال و بزرگی خدا می ترسانند آنان نشانه های روشنی خدا در بیابان هایند، آن را که راه میانه در پیش گرفت می ستودند و به رستگاری بشارت می دادند و روش آن را که به جانب چپ و راست کشانده می شد، زشت می شمردند، و از نابودی هشدار می دادند، همچنان چراغ تاریکی ها و راهنمای پرتگاه ها بودند.» (نهج البلاغه دشتی، خطبه222، فراز اول، ص454.)