با استاد مثل استاد، با کودک مثل کودک

خانم طاهایی با هرکسی که سر و کار داشتند در شأن او برخورد می‌کردند. با استاد مثل استاد، با شاگرد مثل شاگرد با افراد عادی مثل خودشان و با بچه‌ها هم در سطح بچه‌ها می‌شدند.
به بچه‌ها احترام خاصی می‌گذاشتند. آن‌ها را با الفاظ خاص صدا می‌زدند. بلند صحبت نمی‌کردند و به اطرافیان توصیه می‌کردند که جلو بچه‌ها هر حرفی زده نشود که روی کودک اثر بد بگذارد. معمولاً برای محمد جواد فرزند زهره خانم درساز شعر می‌خواندند و با او بازی می‌کردند. خیلی با حوصله با بچه‌ها رفتار می‌کردند. از گفتن بعضی شعرهای عامیانه یا قصه‌هایی که مفهوم خوبی نداشت و هدفمند نبود، برای بچه نهی می‌فرمودند و خودشان روضه‌ی حضرت علی اصغر^{(علیه السلام)} را برای محمد جواد می‌خواندند.