درس دویست و دهم: عجب و آثار زیانبار آن

قال الصادق (علیه السلام):

«فمن اعجب بنفسه و فعله فقد ضلّ عَن منهج الرُشد و الدّعی ما ليس له؛ هركس نسبت به خود و عمل خود گرفتار عُجب شود، از راه رشد و تعالی گمراه می شود و  چیزی را ادعا میکند که لایق آن نیست..» (بحار الانوار،ج۶۹، ص۳۲۰)

عُجب یکی از امراض قلبی وآفت بندگی و عبادت است. صفتی از صفات مذموم که منشآء آن کبر است. کسی که کاری گرچه مختصر انجام دهد ولی در نظرش بزرگ جلوه کند، ازعجب است. 

مرض عجب از امراض بسیار خطر ناک است و به طور کلی عمل را نابود می کند و سرچشمه تمام گناهان است. عجب است که انتظار و توقع آدمی را بالا می برد، به سبب عجب است که اگر انسان خدمت کوچکی برای کسی انجام داد در مقابل انتظار تعظيم وکرنش از او را دارد و اگر این مرض مهلک درمان نشود به جائی میرسد که  همیشه خود را نسبت به خدا هم طلبکار می داند.

انشاالله این مرض را از خود دور کنیم و بدانیم که هیچ و هیچ نداریم. آنچه داریم ازخداست و اوعنایت کرده، وقتی خود را کوچک بدانیم ان شاالله نزد خدا ارزش پیدا می کنیم... 

(  ۱۳۷۹/۲/۳)