درس دویست و نودم: عجب و آفات آن

قال الصادق (علیه السلام):

«...فمن اعجب بنفسه و فعله فقد ضلّ عَن منهج الرُشد والدّعی ما ليس له...؛هركس نسبت به خود وعمل خود گرفتار عُجب شود، از راه رشد و تعالی گمراه می شود و چیزی را ادعا می کند که لایق آن نیست..» (بحار الانوار،۶۹ ،ص۳۲۰)

عُجب یکی از امراض قلبی و آفت بندگی و عبادت است، صفتی از صفات مذموم که منشاء آن کبراست. کسی که کاری گرچه مختصر انجام دهد ولی در نظرش بزرگ جلوه کند از عجب است. مرض عجب از امراض بسیار خطر ناک است و به طور کلی عمل را نابود  می کند و سرچشمه تمام گناهان است. عجب است که انتظار و توقع آدمی را بالا می برد. به سبب عجب است که اگر انسان خدمت کوچکی برای کسی انجام داد در مقابل انتظار تعظيم و کرنش از او را دارد و اگراین مرض مهلک درمان نشود به جائی می رسد که  همیشه خود را نسبت به خداهم طلبکار می داند.

انشاالله این مرض را از خود دور کنیم و بدانیم که هیچ و هیچ نداریم آنچه داریم ازخداست و اوعنایت کرده، وقتی خود را کوچک بدانیم ان شاالله نزد خدا ارزش پیدا می کنیم...   (۱۳۷۹/۲/۳)