درس سیصد و چهل و دوم: آفت عُجب

قال الصادق (علیه السلام): 

«...فمن اعجب بنفسه و فعله فقد ضلّ عَن منهج الرُشد والدّعی ما ليس له...؛ هركس نسبت به خود و عمل خود گرفتار عُجب شود، از راه رشد وتعالی گمراه می شود و چیزی را ادعا می کند که لایق آن نیست.»  (بحار الانوار۶۹، ص۳۲۰)

عُجب یکی از امراض قلبی و آفت بندگی و عبادت است. صفتی از صفات مذموم که منشاء آن کبر است. کسی که کاری، گر چه مختصر انجام دهد ولی در نظرش بزرگ جلوه کند از عجب است. مرض عجب از امراض بسیار خطر ناک است و به طور کلی عمل را نابود می کند و سرچشمه تمام گناهان است.

 عُجب است که انتظار و توقع آدمی را بالا می برد. به سبب عُجب است که اگر انسان خدمت کوچکی برای کسی انجام داد در مقابل انتظار تعظيم وکرنش از او را دارد و اگر این مرض مهلک درمان نشود به جائی می رسد که  همیشه خود را نسبت به خداهم طلبکار می داند.

ان شاءالله این مرض را از خود دور کنیم و بدانیم که هیچ و هیچ نداریم، آنچه داریم از خداست و او عنایت کرده، وقتی خود را کوچک بدانیم ان شاءالله نزد خدا ارزش پیدا می کنیم...

( ۱۳۷۹/۲/۳)